Artist Statement Paul Kenens
Mijn onderwerpen komen uit de onmiddellijke omgeving: het gaat om mensen. Is het niet mijzelf, dan zijn het kinderen of vrouwen waar ik in een fractie van een seconde een beweging, een houding of karaktertrek opmerk die een gedachte opwekt die verder gaat dan het beeld (of er tegenin gaat). Een persoonlijk detail dat in het geheugen blijft hangen. Een beeld dat zich vast zet en groei in zijn emotionaliteit (men moet een beetje verliefd worden op je onderwerp, zelfs al is het een banaal ding zoals een kinderspeeltje of een kledingstuk).
Mijn werk begint regelmatig met foto’s van een vast fotomodel, per fotosessie maak ik een paar honderd foto’s die worden opgeslagen op pc. Ze worden meerder malen bekeken en herbekeken waarbij telkens nieuw gedachten ontstaan. De afbeeldingen moeten ‘rijpen’. Daarna worden verschillende foto’s bewerkt, gemonteerd, aangepast tot een bepaald beeld zich niet meer loslaat. Het is moeilijk uit te leggen waarom nu net een bepaald beeld zich van je meester maakt. Het heeft waarschijnlijk te maken met de chaos in het hoofd bij het bepalen van de richting waarin een beeld zal geschilderd worden, de reminiscenties die er worden aan vastgeknoopt en de intieme gevoelens die een beeld kunnen opwekken. Er worden meerdere versies gemaakt in een sfeer van opwinding. Tijdens de voorbereiding flitst onzekerheid over de toekomstige geschilderde versie alle kanten op. De gemoedstoestand, de emotionele ingesteldheid, is bepalend voor de richting dat het beeld opgaat. Soms geeft het beeld zelf een vanzelfsprekende richting aan, of is dit ook maar het gevolg van de interpretator’s karakter?
De onderlaag schilder ik zo gedetailleerd mogelijk, alsof ik het doek wil afwerken. Daarna schilder ik het gehele schilderij over, waarbij vormen en kleuren aangepast worden. Ik hou van verzadigde doeken zonder pasteus te schilderen. Ze brengen diepte in de kleur. Tot voorlopig einde breng ik detaillering, hooglichten en overschilder ik eventuele aandachtspunten nadrukkelijk.
Hoewel de vertrekbasis fotomateriaal is, is het bij de uitvoering telkens een uitdaging om een verschil te maken tussen fotorealisme en geschilderd beeld. Ieder schilderij is een poging om de afstand tussen beide te vergroten en misschien met het doel het realisme voorbij te schilderen. Met een geschilderde afbeelding breng je iets anders dat je op foto (of virtuele afbeelding) niet ziet. Het geheel van mijn werk is niet steriel maar emotioneel, het laat dat zien wat mij beroert. Het beschilderde doek bekijk ik met de tijd kritischer en telkens vanuit een andere gemoedstoestand of oogpunt, met correcties tot gevolg. Soms wordt er maanden later nog een element toegevoegd die de eenduidigheid breekt of de focus verlegd.
Op dit ogenblik werk ik aan een reeks met een fotomodel. De zachtheid, noem het de sensualiteit, soms in contrast met de agressiviteit van plooien in een stof doen me schilderen. De soepelheid van de samenwerking en het vertrouwen om dingen uit te proberen laten soms verrassende en merkwaardige beelden ontstaan.
Sommige werken zijn poëtisch, sensueel. Andere roepen nieuwsgierigheid op door het gebruik van onverwachte elementen of ongewone setting of combinaties. Mijn tittels roepen soms vragen op, doen de toeschouwer nadenken. Ik tracht in het schilderij een achterliggende, misschien wel raadselachtige lezing te brengen, een ruimte om de toeschouwer de mogelijkheid te geven een eigen interpretatie in te vullen, een niet te beantwoorden vraag te stellen. Uiteindelijk komt het erop neer dat ik door de gemaakte keuze voor een deel van het innerlijke drive blootgeef die de toeschouw herinterpreteerd.
“Waiting Selestial Body”
“The Diffcult choice: Cauliflower orr Savoy (kids)”
“Do not disturb my holy Sleep”
“ 77 Nobel preparation”
“74. Björk unpacked”
“78 De hand van de schilder: Het mysterie Gabrielle d'Estrées”
